Czytam stare książki: Margaret Atwood, „Pani wyrocznia”

Margaret Atwood to kanadyjska autorka, której twórczość – przynajmniej w Polsce – odbieramy głównie przez „Opowieść podręcznej” i jej kontynuację „Testamenty”. Warto jednak sięgnąć po inne jej książki, także te sprzed kilkudziesięciu lat. Ich siła nie poddaje się czasowi. „Pani wyrocznia” z 1976 roku jest powieścią, która zaskakuje i niekoniecznie się podoba, ale znakomicie oddaje zdolności pisarskie Atwood.

To już dziesiąta książka, po którą sięgnęłam z okazji wyzwania Czytam stare książki.

Podejmij wyzwanie: czytam stare książki. Małgorzata Rogala, „Punkt widzenia”

Trafiłam na nią dzięki grupie śmieciarkowej i bardzo się ucieszyłam, bo czytałam kilka książek Atwood i nigdy się nie zawiodłam (ostatnio „Ślepego zabójcę”).

Dlaczego warto czytać Margaret Atwood

Być może to już wiecie, ale ja z przyjemnością dowiedziałam się, że Margaret Atwood jest zaangażowaną ekolożką. W swojej twórczości porusza m.in. tematykę związaną z katastrofą klimatyczną oraz prawami zwierząt. Jest wegetarianką.

Choć sama broni się przed nazywaniem jej feministką (uważa, że ten termin oznacza dla różnych ludzi coś innego), w powieściach Atwood znajdziemy sporo wątków osnutych wokół praw kobiet i walki kobiet o niezależność. „Opowieść podręcznej” stała się już kulturowym symbolem wizji ponownego wprowadzenia patriarchatu – niemały wkład w jego popularyzację miał oczywiście serial, jak się właśnie dowiedziałam, z zapowiedzianym już sezonem 5.

Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, zachęcam Was do sięgnięcia po różne dzieła tej autorki, to może być dla Was ciekawe odkrycie kanadyjskiej prozy.

#10 Margaret Atwood, „Pani wyrocznia”

To powieść z wczesnego okresu twórczości Atwood. Uważam, że warto po nią sięgnąć z jednego choćby powodu: jest to dobra literatura, przy której mamy się dobrze bawić. Bohaterka jest młodą Kanadyjką, która ma potrzebę i zdolność do kreowania swojego wizerunku oraz przeszłości. Kłamie, zdradza, kluczy i podszywa się pod inne osoby. Ma też swoją tajemnicę w postaci dorobku literackiego wydanego pod pseudonimem: szmirowatych romansideł. Tak znakomicie udaje jej się prowadzić podwójne życie, a nawet sfingować własną śmierć, że w pewnym momencie zadajemy sobie pytanie – czy ona nie robi w balona również czytelników?

Do końca książki zastanawiałam się, czy Joan odkryje karty i powie w końcu prawdę. W co właściwie mamy wierzyć? I komu?

„Pan wyrocznia” – choć może wydawać się książką równie chaotyczną, co jej bohaterka – ma swoją głębię. Trudna przeszłość Joan (czy prawdziwa?) to zmagania z matką i własnym ciałem. To czasem absurdalne wybory i nieustanne tkwienie w kłamstwie, które pozwala ochronić Joan jakąś cząstkę siebie przed oceną innych. To wymyślanie swojego życia, a potem ponoszenie konsekwencji za nieprzemyślane wybory. A wszystko przeplatające się z fragmentami twórczości pisarskiej Joan oraz jej przygodami z ezoteryką…

Jestem ogromnie ciekawa, czy Margatet Atwood dostanie kiedyś zasłużonego Nobla.

A Wy znacie twórczość Atwood? Co czytaliście?

Margaret Atwood, „Pani wyrocznia”

Wydawnictwo Wielka Litera, Warszawa 2018